Le musée d'Orsay est un musée national situé à Paris, sur la rive gauche de la Seine, dans le VIIe arrondissement. Les collections du musée d'Orsay présentent la peinture et la sculpture occidentale de 1848 à 1914, mais aussi les arts décoratifs, la photographie et l'architecture. On peut y voir des chefs d'oeuvre comme Olympia de Manet, Petite danseuse âgée de quatorze ans de Degas, L'Origine du monde de Courbet, la peinture impressionniste ...
Les expositions temporaires éclairent périodiquement l'oeuvre d'un artiste, ou bien mettent en valeur un courant, un marchand, une question d'histoire de l'art.Un auditorium accueille des manifestations diversifiées, concerts, cinéma, théâtre d'ombres, conférences et colloques.des spectacles sont spécifiquement destinées à un jeune public
La façade musée d'Orsay
Aménagé dans l'ancienne gare d'Orsay (1898), le musée d'Orsay fut inauguré en 1986. Le bâtiment original de l'architecte Victor Laloux a été reconfiguré (1983-1986) par les architectes Renaud Bardon, Pierre Colboc, Jean-Paul Philippon lauréats du concours d'architecture en 1979, rejoints par l'architecte d'intérieur Gae Aulenti, pour permettre la reconversion en musée.
Dans la nuit du 6 octobre 2007, lors de la Nuit Blanche, des individus s'infiltrent dans le musée et endommagent gravement un tableau de Claude Monet, Le pont d'Argenteuil, datant de 1874 (dechiré sur 10 centimètres) [1].
Collections
L'horloge dans le hall du musée d'Orsay
Les collections du musée d'Orsay proviennent essentiellement de trois établissements : le musée du Louvre pour les œuvres d'artistes nés à partir de 1820, ou émergeant dans le monde de l'art avec la Seconde République ; le musée du Jeu de Paume dédié à l'Impressionnisme depuis 1947 ; enfin, le musée national d'art moderne pour les œuvres les plus récentes. Ces riches collections, enrichies par de nombreux dons et legs, couvrent tous les domaines des arts plastiques et arts appliqués : la peinture, la sculpture, les objets d'arts et les créations graphiques mais aussi le mobilier, l'architecture et la photographie. La politique d'acquisition du musée d'Orsay est axée sur l'obtention d'œuvres majeures et des témoignages plus modeste comme les fonds d'atelier, qui permettent d'enrichir ou de compléter la collection.
Arts décoratifs au musée d'Orsay
Inauguré au Pavillon de Marsan en 1905, le musée des arts décoratifs aurait pu être édifié sur l'emplacement de la gare d'Orsay inaugurée en 1900 avant d'être transformée en musée en1986. La porte de l'Enfer de Rodin, visible au niveau médian - terrasse Rodin, devait en ouvrir l'accès.
Dès 1977, une collection d'objets d'arts décoratifs de la période 1848-1914 a été constituée au musée d'Orsay. Hormis la salle à manger Charpentier de 1900, reconstituée dans un espace propre (period room), les meubles et les objets sont montrés hors de leur contexte. Constituée d'œuvres représentatives de la production de céramique, de verrerie, de joaillerie et du mobilier, cette collection témoigne de la mutation de la production d’objets d'art liée à la révolution industrielle, celle des beaux-arts appliqués à l'industrie. Elle compte quelques chefs d'œuvre longtemps méconnus ou mal considérés et présente aussi des pièces attestant l'exceptionnelle qualité des industries de luxe de cette époque. Le découpage muséographique des collections d'objets d'art distingue par leur localisation ceux produits sous le Second Empire (1852-1870) et dans les deux premières décennies de la Troisième République (1870-1940) de ceux postérieurs à l'Art Nouveau. L'article Arts décoratifs au musée d'Orsay (1848-1889) présente des objets d'arts réalisés entre 1848 et l'Exposition universelle de 1889, une production relevant de l'éclectisme, de l'orientalisme ou du japonisme.
+++++++++++++++++++++++++++
จากสถานีรถไฟมาเป็น Musée d’Orsay
เดิมในปี ค.ศ. 1871 พื้นที่บริเวณที่เป็นพิพิธภัณฑ์นี้เป็นที่ตั้งของอาคารที่ถูกไฟไหม้ ทาง Campagnie des Chemis de Fer d’Orléans เห็นว่าตรงนี้เป็นมุมสวยเพราะอยู่เยื้องพิพิธภัณฑ์ Musée du Lovre และ สวน Jardin der Tuileries จึงซื้อไว้และวางแผนสร้างสถานีรถไฟ Gare d’Orsay เพื่อรับรองผู้คนที่จะหลั่งไหลมาเที่ยวงานนิทรรศการโลก Universal Exhabition ในปีค.ศ. 1900 จากนั้นก็ให้สถาปนิกดังๆ มาปะกวดสร้างอาคาร โดยใช้โครงสร้างเหล็กอยู่ภายในเปลือกหิน
น่าเสียดายที่กว่าแบบก่อสร้างจะได้รับการอนุมัติจากรัฐบาลก็ใช้เวลานานมาก คือเดือนเมษายน ค.ศ. 1898 ในที่สุดสถานีรถไฟแห่งนี้ก็สำเร็จตามแบบในวันที่ 14 กรกฎาคม ค.ศ. 1900 โดยมีรูปลักษณ์แบบ colossal รองรับรถไฟได้ถึง 152 เที่ยวต่อวัน ภายในเป็นโถงใหญ่ที่ผู้ออกแบบรับประกันว่าควันไฟจากหัวจักรไอน้ำจะไม่คละคลุ้งในสถานี แถมยังเต็มไปด้วยความหรูหราสะดวกสบาย มีห้องรักรองกว้างขวางเพราะต้องการให้แขกที่มาเยือนเกิดความประทับใจ
หลักจากเปิดใช้งานเพียง 3 ปี สภาพของสถานีแห่งนี้ก็เริ่มล้าสมัยและไม่สามารถรองรับขบวนรถไฟที่มีการพัฒนาให้ทันสมัยขึ้นได้ รวมถึงสภาพรางรถไฟก็เสื่อมโทรมจนน่าใจหาย สุดท้ายจึงถูกปิดกลายเป็นตึกร้าง นานๆ ถึงจะมีการจัดงานสักครั้งหรือไม่ก็ใช้ฉายภาพยนตร์ อย่างเรื่อง Trail ของ Orsan Wells ต่อมาในปี ค.ศ. 1960 จุดนี้ตกอยู่ในความดูแลของสำนักงานดูแลทรัพย์สิน และใช้เป็นที่ประชุมสัมมนาชั่วคราว
ตึกนี้ถูกลืมไปเกือบ 13 ปี แล้วสถาปนิกลุ่มใหม่ก็พบว่าอาคารแห่งนี้เป็นศูนย์รวมสิ่งที่มีค่าทางสถาปัตยกรรมไว้มากมาย จึงเสนอให้รัฐบาลเข้ามาอนุรักษ์ การดำเนินการใช้เวลาถึง 3 ปี จึงได้รับการอนุรักษ์อย่างจริงจัง ในปี ค.ศ. 1978 แล้วมีการเสนอให้ทำพิพิธภัณฑ์ Musée d’Orsay แต่กว่าแผนงานที่เสนอให้ซ่อมแซมตึกจะล่วงได้รับการอนุมัติก็เข้าปี 1983 งานทั้งหมดเสร็จสมบูรณ์ 1986 นับเป็นอาคารที่มีประวัติศาสตร์อันแสนเจ็บปวดมาถึง 86 ปีกว่าจะมีวันที่สวยงามอย่างสถานที่อื่น
เมื่อเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ คุณจะรู้สึกได้เลยว่าสถานที่แห่งที่เคยเป็นสถานีรถไฟมาก่อน ด้วยหลังคาโค้งครึ่งวงกลมเหมือนกับสถานีรถไฟที่คุ้นตา โถงสูงที่ตกแต่งด้วยแก้วเนื้อขุ่นเพื่อให้แสงส่องเข้ามาได้ และผนังที่มีลวดลายสวยงาม ทำให้พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ดูมีมนต์ขลัง
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire